Memang best duduk hostel.. Dapat kawan baru, hari-hari boleh share masalah dengan dorang.. Yes, memang housemate dayah semue baik-baik.. But sometimes rase macam nak nangis kuat-kuat sebab lepas sorang-sorang buat perangai.. Sedihnye rase.. Sekejap masam muka, sekejap okey.. If ade masalah peribadi yang berat sangat pun, perlu ke lepaskan pada kengkawan? Perlu ke nak masamkan muka tu? Ni bulan Ramadhan pulak tu.. Okey, from now on, dayah akan always tersenyum dengan ape pun yang jadi ye.. Dayah just ingat satu pesan bapak kat dayah sebelum dayah datang sini " Kakak pegi sane ingat nak belajar je".. So, i will do my best, okey.. Biarlaa ape pun jadi.. Perangai manusia boleh berubah kan.. 

One more thing, dah mula rindukan Mr. A ni.. Aritu balik tak jadi jumpe sebab die ade hal.. Alahai, bile laa nak dapat jumpe macam slalu ye.. Miss you damn much dear ;( Hope awak kat sane tu setia tunggu kite ye.. Tamo cari yang lain ea.. Dayah kat sini always setia dengan awak.. Awak just doakan dayah kat sini berjaye ye.. Lepas family dayah, awak je yang faham dayah.. Yang tawu ape yang dayah rase.. Seriously, bile share masalah dengan awak, terase ringan beban tu.. Walaupun sometime awak mengade-ngade tapi awak still tetap di hati dayah k ;) Love you never end <3